Harmonia przeciwieństw

Człowiek wyszedł ze świata przyrody, a ledwie to uczynił, zaczął tworzyć świat własny: cywilizację. Nauczył się ujarzmiać przyrodę, aby mu służyła: zaczął karczować lasy, uprawiać pola, spiętrzał wodę i zmieniał bieg strumieni. W swych siedzibach coraz bardziej odgradzał się od przyrody grubymi murami i solidnymi okiennicami. Kiedy posunął się jeszcze dalej, wznosząc betonowe miasta z asfaltowymi drogami, poczuł nieodpartą tęsknotę za przyrodą. Spoglądając w przeszłość z obecnej perspektywy, przewartościowujemy to, co już było. Oto pola uprawne jawią się nam jako miejsce życia roślin i zwierząt – substytut natury. Oto stare zamki usytuowane na wzniesieniach, pałace otoczone ogrodami, szlacheckie dworki wsparte na drzewach owocowych zdają się być znacznie bliższe przyrody, niż współczesne miasta. Zwłaszcza, że czas – wspólna dla wszystkich potęga – unicestwia po trochu wszelkie budowle wzniesione przez człowieka. Mury się kruszą, a otoczenie zarasta roślinnością, która kiedyś, już niepowstrzymywana, zarośnie każdy ślad cywilizacji. Te dwie siły: przyroda i cywilizacja są w ciągłym ruchu, w nieustannym starciu. Istnieją jednak ludzie, którzy potrafią dostrzec ich wzajemną harmonię, zwłaszcza w miejscach, które nadal wyglądają, jak sprzed rewolucji przemysłowej.

Do tych osób należy Ireneusz Czechowicz. Przemierzając ze swoim aparatem całą Polskę, ukazuje nam nie tylko jej piękno, ale harmonijne współistnienie pól, ugorów, ogrodów, zamków i pałaców. Wszystkie te elementy łączy za pomocą uchwyconych na zdjęciach efektów atmosferycznych: niecodziennego oświetlenia, wiatru, smagającego łany, chmur, płynących obojętnie ponad wszelkimi ziemskimi sprawami. Na zdjęciach Czechowicza każdy element krajobrazu nabiera sensu, ma swoje tylko dla siebie przeznaczone miejsce. Za pomocą zbliżeń, mocnych skrótów perspektywicznych lub przeciwnie: przy użyciu szerokiego ujęcia obejmującego cały obiekt architektoniczny, twórca buduje mocny sugestywny kadr. Równocześnie, fotografując pola, stosuje otwartą kompozycję, sugerującą nieskończoną dal. W ten sposób przybliża się do obiektów swojej fascynacji i oddala od nich, poprzez zdjęcie zagarnia i oddaje przestrzeń. Jego zmysł obserwacji i wyczucie formy zasadzają się na wielkiej wrażliwości kulturowej. Poszukuje miejsc niecodziennych, nacechowanych historią, oryginalnych, ale również typowych, ciekawych poprzez swoją zwyczajność. Utrwalając wybrane miejsca na zdjęciu, oddaje swój namysł nad historią, szacunek wobec pracy człowieka sprzęgniętej z siłami natury. Dlatego właśnie prace Ireneusza Czechowicza wykraczają poza piękne obrazki, każąc szukać głębi związków pomiędzy światem przyrody i cywilizacją – przeciwieństwami, które niekiedy mogą stworzyć harmonię.

Kurator wystawy - Małgorzata Malinowska-Klimek  

Ireneusz Czechowicz - Urodził się w 1957 roku w Sosnowcu i mieszka w Sosnowcu. Fotografią zainteresował się już w szkole podstawowej. W tym czasie wiedzę, w jaki sposób robić zdjęcia, czerpał z dostępnych książek i czasopism. Uczestniczył w spotkaniach Pracowni Fotograficznej przy Pałacu Młodzieży w Katowicach. Jako dorosły człowiek zaczął coraz większą wartość przykładać do formy artystycznej zdjęcia, a także do odpowiedniego doboru sprzętu fotograficznego. Od 2008 roku jest członkiem Stowarzyszenia Miłośników Fotografii w Sosnowcu. Fotografuje to, co go otacza: środowisko przyrodnicze, architekturę, życie miasta. Ma zacięcie reportażysty. Fascynuje go światło, które uważa za kluczowy element medium fotografii. Jak sam mówi: Zdjęcie powstaje poprzez światło, dlatego czasami wracam w te same miejsca, szukając odpowiedniego oświetlenia. Wyszukuję takie kadry, do których chcę wracać i oglądać wielokrotnie.

Brał udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych. Uczestnik XV Sosnowieckich Spotkań Artystycznych - Plener Fotograficzny (2012). Publikował swoje zdjęcia w czasopismach, zbiorowych albumach i katalogach wystaw oraz na stronach internetowych. Otrzymał m.in. wyróżnienie na Międzynarodowych Konfrontacjach Fotograficznych TYLKO JEDNO ZDJĘCIE (Jarosław, 2013).